آقاي رئيسي مي تواند از مواضع انقلابي خود عدول كند؟

مذاكرات ايران با 1 5 مستقيماً تحت تأثير پرونده ايالات متحده در مورد ايران است. لازم به ذكر است كه برنامه هسته اي ايران مسئله اي جدا از حاكميت انقلابي ايران نيست. اين دولت ، در چارچوب رويكرد ايدئولوژيك خود ، مي كوشد تجديدنظر در اصول حاكم بر روابط بين الملل را به عنوان يك هدف انقلابي ارائه دهد. با اين حال ، قدرت هاي بزرگ جهان از جمله چين و روسيه نيز ديدگاه متفاوتي در مورد اين مسئله دارند. هر دو كشور علي رغم همجواري با تهران و توافقات و قراردادهاي استراتژيك ، به خوبي مي دانند كه تهران با گرايش هاي ايدئولوژيكي خود ، نمي تواند يك شريك استراتژيك مسكو و پكن در سيستم بين المللي باشد. شعار 4 دهه جمهوري اسلامي در اين مدت نشان داده است كه ايران ادعا مي كند در سياست خارجي خود با هرگونه سلطه و سلطه در نظام بين الملل توسط قدرت هاي بزرگ مقابله مي كند. موضوعي كه اساس تعريف جمهوري اسلامي ايران را طي اين چهل سال تشكيل داده است.

جمهوري اسلامي ايران ، با توجه به فشارهاي بين المللي ناشي از موضوع هسته اي ، در صورت مطابقت با خواسته هاي ايالات متحده ، بايد از شر انقلابي بودن مطالب و ادعاهاي متعاقب آن در چهار دهه گذشته ، به ويژه سه دهه گذشته خلاص شود. . در اين حالت ، جمهوري اسلامي ايران حيرت انقلابي خود را رها كرده و تفاهم نامه ها ، موافقت نامه ها ، معاهدات و قوانين نظام بين الملل را مانند ساير بازيگران در سطوح مختلف نظام بين الملل به عنوان يك بازيگر ساده مي پذيرد. پذيرش چنين چيزي براي يك ايران انقلابي بسيار دشوار است.

نكته دوم اين است كه ايران راهرويي براي يك نظم نوين جهاني در آينده در تقاطع اراده قدرت هاي بزرگ و رقابت آنها در فلات ايران يا هلند جديد است. با توجه به آنچه اكنون گفته مي شود ، ايالات متحده به همراه ساير قدرت هاي بزرگ در حالي كه با يكديگر رقابت مي كنند در شكل گيري نظم جديد جهاني با يكديگر توافق دارند. بنابراين ، در سطح تحليل دوم ، اين همكاري ، اگرچه رقابتي است ، اما پرونده هسته اي ايران را تحت تأثير قرار مي دهد.

سوم ، مذاكره كنندگان ارشد ايران تصميم گيرندگان اصلي نيستند. در ايران سياست خارجي مانند بسياري از كشورهاي جهان توسط قوه مجريه تعيين مي شود. اما تفاوت در اين است كه مردم در برابر قوه مجريه پاسخگو هستند و تصميم گيرندگان اصلي نسبت به آنچه انجام شده پاسخگو نيستند. بنابراين ، به دليل تغيير دولت ها ، سيستم تصميم گيري موجود روند تصميم گيري خود را دنبال مي كند ، اما سازوكار مذاكره در قوه مجريه جايگزين سازماني مي شود ، كه بر اساس تكرار موضوع هسته اي از نقاط گره اي موضوع است ايران و احزاب برجامي. اين بدان دليل است كه دستگاه ديپلماسي تصميم گيري نمي كند و تيم مذاكره كننده مبتني بر تغيير ديپلمات ها و تصميم گيري جمهوري اسلامي ، كه قطعاً محصول يك رويكرد انقلابي و ايدئولوژيك است ، زمينه ساز تحولات ديپلماتيك است. . -تلاطم دوباره فراهم مي شود. آمدن دولت معنوي و دولت اصلي به طور طبيعي به معناي تأثيرگذاري اين آشفتگي است.

در مرحله تحليل چهارم ، ايالات متحده همچنين دريافت كه ايران انقلابي نمي خواهد مواضع انقلابي خود را كنار بگذارد. به همين دليل ، فشار بين المللي بر ايران را كاهش نداده است و تنها به دنبال تقويت فشار بر ايران براي ايجاد زمينه هاي همگرايي با ساير متحدان و اخراج كشورهاي نزديك به ايران در ميز مذاكره است. به طوري كه نه تنها آمريكا بلكه ايران نيز بايد هزينه افزايش اين چرخه فشار را بپردازد. به دنبال حداكثر فشار از سوي دولت ترامپ ، بايدن در تلاش است تا همگرايي با متحدان خود و همچنين رقباي خود را در رابطه با تهران به عنوان الگويي از قدرت برتر آمريكايي و يك تئوري بازيگر اصلي بالغ افزايش دهد.

اين روش نشان مي دهد كه آمريكايي ها مي خواهند ايران را از مذاكرات وين به برجام پلاس منتقل كنند. پذيرش آن از سوي ايران و دولت سيزدهم انقلاب طبيعتاً از نظر سياست داخلي هزينه هاي هنگفتي خواهد داشت. از آنجا كه اين س importantال مهمي را براي سيستم تصميم گيري ، نهادهاي فراملي و رهبري جمهوري اسلامي ايجاد مي كند ، چگونه ايران مي تواند در طول مذاكرات و در زمان تصدي آقاي رئيسي از مواضع انقلابي خود منحرف شود؟ و به دليل مخالفت با مذاكرات قيمت سالها تحريم مردم در گذشته؟ مسئله اي كه در ميان مدت و بلند مدت مي تواند بسيار چالش برانگيز باشد.

310311